De reis en het afscheid van San Carlos

Dit is waarschijnlijk het laatste verslag dat ik schrijf vanuit Nicaragua. Over een week ben ik weer terug in het mooie Hapert en kan ik jullie de verhalen in het echt vertellen. Ik neem jullie voor de laatste keer mee naar mijn bevindingen de afgelopen weken.

De laatste keer schreef ik dat ik de zaken aan het afronden was en me aan het klaarmaken was voor de reis naar Costa Rica, waar Lenneke zondag 25 mei aankwam. Daar ga ik ook verder.

De week voordat ik vertrok stond in het teken van ‘de laatste keer’. De laatste keer naar de Malecon, de laatste keer slapen bij mijn gastgezin, de laatste vergadering en de laatste training. Vooral die vrijdag was een beetje dubbel. Het was de laatste keer dat ik training gaf in San Carlos. Het was wel een mooie training. Alle trainers waren aanwezig omdat het mijn laatste keer was. Op het einde kreeg ik een staande ovatie van de aanwezige kinderen en toen deze allen vertrokken waren bedankte ik alle trainers voor de getoonde inzet van de afgelopen maanden. Ik denk dat ze vooral veel geleerd hebben op het gebied van verantwoordelijkheid en discipline.

Na de training heb ik thuis gegeten en voor de laatste keer in mijn net iets te kleine bed geslapen. De volgende weer vroeg uit de veren om met de boot en bus naar Costa Rica te vertrekken. Na een reis van 10 uur kwam ik tegen de avond aan in San Jose. Vanuit daar een taxi gepakt naar Max waar ik die avond zou gaan slapen. We werden 's avonds uitgenodigd door de gastgezin broer van Kristy om daar te eten en daarna met zijn allen op stap te gaan. Na een mooie avond en korte nacht gingen we de volgende dag alweer redelijk vroeg op pad. We wilden even gaan relaxen aan het zwembad waar ik met Lenneke de eerste 2 nachten door zou brengen. Maar het weer liet ons die dag aardig in de steek. Het is in San José stukken kouder dan in Nicaragua en van lekker zwemweer was dan ook geen sprake. We hebben nog even samen gegeten en daarna ben ik richting vliegveld gegaan.

Lenneke was al geland toen ik aankwam op het vliegveld. En na 10 minuten wachten kwam ze naar buiten! Ik kreeg een hartslag van 180 toen ik haar weer zag. 4 maanden is toch wel redelijk lang geweest en het was super dat ze er weer was! We zijn met de taxi naar het hotel gegaan.


Op maandag hebben we het een beetje rustig aan gedaan. Lenneke had last van een kleine jetlag, we zijn die dag naar San Jose gegaan om daar een rondje centrum te lopen. De stad is niet zo mooi of speciaal. Het is te vergelijken met Eindhoven, veel winkels en weinig sfeer. In de middag hebben we Kristy en Max voor de laatste keer een bezoekje gebracht. Het was waarschijnlijk ook de laatste keer dat ik hun voorlopig zou zien.

De volgende dag zijn we op tijd opgestaan en naar het verhuurbedrijf gegaan waar onze huurauto van de komende dagen klaarstond om ons naar Manuel Antonio te begeleiden. Een 4 wiel aangedreven Jeep was nodig op de soms steile en behoorlijk slechte wegen. Aan het einde van de middag kwamen we aan bij ons hotel. Het was een soort bungalowpark dat op een berg lag. We moesten even klimmen voordat we er waren, maar het uitzicht was het meer dan waard. We keken uit over de Pacifische zee.

Op woensdag stond het nationaal park op de planning. Het park waar we voor gekomen waren. Een immens groot park met heel veel dieren. Het hoogtepunt was toch wel dat een stel wasberen en apen er met de lunch van een grote familie vandoor gingen. Voor de beste man was het sowieso al beter om een lunch over te slaan, maar zelf dacht hij hier anders over en hij probeerde nog zijn eten terug te krijgen. De dieren waren hem echter te slim af en genoten zichtbaar van de lunch.

Na een stormachtige nacht zijn we donderdag weer terug gereden naar San Jose. We hadden nog wel een tussenstop in Tarcoles. Daar hebben we een krokodillensafari gedaan. Een 2 uur durende boottocht over de rivier waar de grootste krokodillen van Costa Rica leven. Indrukwekkend om te zien. Vooral toen één van de gidsen de krokodillen ging voeren. Dit werd ons op voorhand al aangeraden en het was een mooie tour. Vervolgens hebben we onze auto ingeleverd en sliepen we in 1 van de mindere wijken in San Jose. Na een korte nacht ging de wekker om 4 uur in de morgen, want we moesten de bus naar de grens met Nicaragua halen. Na een 10 uur durende reis kwamen we aan in San Carlos. Lenneke keek haar ogen uit de eerste uren. We zijn eerst naar het gastgezin gegaan waar ik de afgelopen 4 maanden heb verbleven. Zelfs met een grote tas vol vuile was werd ook Lenneke met open armen ontvangen. Het enige nadeel is dat de communicatie tussen Lenneke en mijn gastgezin een beetje stroef verliep. Maar met handen en voeten en ik als tolk kwamen we een heel eind. Ook hebben we die middag nog een bezoekje gebracht aan de training van de voetbalschool. Zo heeft ze ook een beeld van waar ik de afgelopen maanden mee bezig ben geweest. In de avond was het tijd om te dansen. Lenneke kreeg les in salsadansen in de Champa. Ze had er duidelijk meer talent voor dan ik.

Zaterdag was de laatste dag van mijn project. De 4 Mijl van San Carlos stond op het programma. Dit is een loopevenement voor kinderen tot 18 jaar dat dit jaar voor de derde keer werd georganiseerd. Met een redelijk deelnemersveld van rond de 100 kinderen gingen we om 11 uur precies van start. 45 minuten later was iedereen binnen en ze hadden er zichtbaar van genoten. Kortom, een geslaagd evenement dus. 'S avonds zijn we voor de laatste keer naar de Champa gegaan. Die bar was op zaterdag mijn thuishaven geworden. Het was een mooie avond en we gingen naar huis toen de lampen aangingen. Zondag had ik er toch iets meer last van dan gehoopt en hebben we het vooral 's morgens rustig aan gedaan. In de middag zijn we met mijn gastgezin zus en haar vriend naar het stieren rijden gaan kijken. Het was voor mij de 2e keer, maar het blijft toch wel apart om zoiets te zien. Lenneke was aan het filmen en op het hoogtepunt toen de stier ten aanval trok drukte ze uit schrik de camera uit.

'S avonds was het de laatste avond in San Carlos. Ik had een BBQ georganiseerd voor iedereen die heeft meegeholpen met mijn project. Uiteindelijk waren we met 26 personen. Het was een gezellige avond. Op het einde van de avond wilde ik iedereen bedanken en een fotoboek overhandigen met alle hoogtepunten van de eerste 4 maanden van de voetbalschool erin. Ik had het redelijk zwaar met het afscheid net als een aantal van de trainers. Ik heb met sommige de afgelopen 4 maanden een mooie band opgebouwd. Het was een mooie en toch ook wel moeilijke avond.

De volgende dag vertrokken we alweer vroeg met de bus naar de hoofdstad Managua. Om 8 uur zou de bus vertrekken, en daar stonden ze weer allemaal bij het busstation. Alle trainers en mijn gastgezin waren gekomen om voor de laatste keer afscheid te nemen. Mooi dat ze allemaal nog even gedag kwamen zeggen. De eerste uren in de bus heb ik niet veel gezegd, daarna ging het weer een stuk beter. Na een reis van opnieuw 9 uur in totaal kwamen we aan in het nog warmere Granada. Daar hebben we even bijgekomen in het zwembad.

Dinsdag werden we opgehaald door een chauffeur die ons die dag de omgeving zou laten verkennen van Granada. We hebben een gevangenis bezocht waar de zwaarste criminelen van vroeger werden opgesloten, de vulkaan Masaya bezocht waar de criminelen van de gevangenis vroeger werden ingegooid. Daar hebben we ook voor het eerst in ons leven op een paard gezeten. We hebben een rondje krater gelopen. Vooral Lenneke heeft hier nu nog spierpijn en blauwe plekken van. Het was wel een leuke ervaring. In het plaatsje Masaya hebben we ook een marktje bezocht met allerlei spullen en souvenirs. Als laatste hebben we nog een bezoekje gebracht aan een mooi uitkijkpunt over het meer. Een leuke en vermoeiende dag was het zeker, want het kwik liep op tot rond de 40 graden. Daarna maar even afgekoeld in het zwembad en genoten van een welverdiende massage. In de avond hebben we nog gegeten bij mijn gastgezinbroer die ook een huis heeft in Granada. Een leuke afsluiter van Granada.
Gisterochtend ging opnieuw vroeg de wekker rond 5 uur. Want we hadden weer een tripje voor ons. Na 2 bussen, een boot en een taxi kwamen we aan op Ometepe. Dat ligt in het meer van Nicaragua en bestaat uit 2 vulkanen. Een prachtig uitzicht! Hier blijven we tot zaterdag, dan reizen we terig waar de reis 4 maanden geleden begon, San Jose (Costa Rica). Daar kunnen we zondag nog een dagje bijkomen en maandagmorgen vliegen we om 06:55 plaatselijke tijd richting huis waar we dinsdagmorgen rond 8 uur zullen landen op de luchthaven van Düsseldorf.
(Dus ik verwacht iedereen die dit leest dinsdagmorgen op de luchthaven!)

Het is een heel verhaal over mijn laatste bevindingen en daar komt nu een einde aan. Net zoals er aan mijn avontuur in Nicaragua een einde komt. Een tijd die ik nooit zal vergeten en waar we met zijn allen keihard aan gewerkt hebben om er een succes van te maken. Ik vind dat we trots mogen zijn op het resultaat! Ik ga de mensen en San Carlos toch wel een beetje missen.. Maar ik ben blij dat ik er zoveel vrienden heb gemaakt!

De foto’s van de afgelopen weken zal ik zo op Facebook zetten.

Verder wil ik jullie bedanken voor het trouwe lezen van mijn blog. Op dit moment is het blog bijna 3400 keer gelezen. En daar deed ik het natuurlijk allemaal voor!

Purra Vida en tot volgende week!